Noten in de tekst

         

(1) Pasolini heeft niet alleen de Canterbury Tales, maar ook de Duizend en Eén Nacht en de Decamerone verfilmd. In deze serie was de Decamerone de eerste. Als je de verfilming van de Canterbury Tales pornografisch noemt, dan is dat zeker het geval met de Decamerone en de Duizend en Eén Nacht. In artistiek opzicht vind ik de Decamerone het meest geslaagd, omdat het verhaal een echte filmische rolprent is. De Duizend en Eén Nacht is mooi door de prachtige opnames in de woestijn. Ik denk dat hij daar, waar hij de opnames heeft opgenomen, niet meer welkom was vanwege het pornografische gehalte van de film.

         

(2) Piccarda betekent zoiets als “plaatje”. Of hier bedoeld wordt dat ze heel erg mooi was, is niet helemaal zeker. Piccarda suggerreert ook zoiets als “van bordkarton”, d.w.z. onbenaderbaar, niet inschikkelijk.

         

(3) In de reconstructie van dit verhaal staat bij de woordkeuze van dit deel van het verhaal opgemerkt, dat de vertaler hier blijkbaar gekozen heeft voor de gesproken taal.

         

(4) In de reconstructie wordt de symboliek van “vesting” toegelicht. De symboliek gaat al terug op het bezoek dat Zeus in gezelschap van Hermes bracht aan een minnares.

         

(5) Deze scène heeft veel van de eerste ontmoetingen tussen Amor⁄Eros met Psyche, die ook in het geheim en het pikkedonker plaatsgrepen. Dat zou betekenen dat Boccaccio ook beschikte over De gouden Ezel (metamorfosen) van Apuleius, wat erg onwaarschijnlijk is, omdat het eeuwen lang vergeten in een hoekje van een klooster in Monte Casino lag. Maar hij kan natuurlijk wel bronnen waarvan Apuleius gebruik maakte, gekend hebben.

Overigens gaan experts ervanuit dat de Romeinen altijd in het donker vrejen. De Romeinen waren een heel erg preuts volk. De elite liet zich echter van de andere kant zien in zijn Kulturele producties. Veel van wat Tacitus aan scabreuze scènes vertelt, is enerzijds overdreven, en anderszijds in een bepaalde laag in de samenleving gesitueerd waar veel naar seksueel getinte spektakels werd gekeken, die niet alleen als amusement, maar ook als waarschuwing waren bedoeld om iemand erop te wijzen wat er gebeurt als je je misdroeg. Deels was het zelfs ook een soort seksuele voorlichting, als er schilderingen in slaapkamers werden aangebracht van vrijende paren zoals in Herculeum. Maar ongetwijfeld gebeurde Het ook. De Romeinse maatschappij had een voortdurende behoefte aan ‘jongens⁄mannen’!

         

(6) Hoe de vertaler aan de naam Malvenuta is gekomen is voor mij een raadsel. In de reconstructie leg ik uit welke naam ik wel in de originele tekst aantrof. Nu zijn er talloze variaties op de Decamerone; er is door de eeuwen heen onophoudelijk aan geknutseld. Het kan dus zijn dat in een variatie ik niet ken de meid de naam Malvenuta heeft.

         

         

(7) Waar dit bloedvergieten opslaat, is mij onduidelijk. Blijkbaar bestond er een ongeschreven wet van bloedwraak door de broers, als hun zuster onzedig en tegen haar wil in was benaderd. In geval van een kerkprelaat zou dat dan betekenen dat de broers bloed zouden hebben moeten vergieten van een dienaar van de kerk. Natuurlijk stonden daar zwaardere straffen op dan op het vermoorden van een gewoon burger. Dat is wat ik erbij denk, maar ik had er nog nooit van gehoord.