De Duif, de boodschapper.

In dit stuk wil ik een korte impressie geven van de symboliek van de Duif, o.a. in de christelijke overlevering.

In vele culturen wordt aan de duif symbolische betekenis toegekend: hij geldt vooral als zinnebeeld van de levensgeest, de adem en de ziel; daarnaast vrouwelijkheid en moederlijkheid. Duiven behoorden bij de hemelgodinnen en bij de koninginnen van het heelal. In de culturen van Voor-Azië werd de duif in verband gebracht met de vruchtbaarheidscultus rond de godin Ischtar; in Fenicië met de vruchtbaarheidsgodin Astarte; in Griekenland met Afrodite. Ook nu nog staat in het Midden Oosten de duif symbool voor een mooi meisje. In het boek De ring van de Duif van Ibn Hazm, geschreven in 1002 of 1007 n. Chr., staat de Duif symbool voor trouwe en voortdurende liefde. Net als in het stuk over Aisha Qandisha staat in dit boek eigenlijk de strijd en keuze die de verliefdheid met zich meebrengt centraal om te komen tot een evenwichtige trouwe liefde. Volgens Ibn Hazm heeft een duif daarom een ring om haar hals. Een ring verwijst naar standvastige trouw. In het christendom is de duif vooral symbool van de Heilige Geest. In het verhaal van Jezus′ doop in de Jordaan wordt verteld dat de Heilige Geest in de gedaante van een duif op Hem neerdaalde. Evangelisten worden vaak afgebeeld met een duif aan hun oor, symbool voor het geloof dat hun geschriften zijn ontstaan op goddelijke ingeving. Beter bekend is dat de duif op Pinsteren op de apostelen neerdaalde en hen de moed gaf naar buiten te treden met hun evangelische boodschap.

        

In het plaatje hieronder ziet u steeds dezelfde tekst in een andere taal en soms schrift aan uw oog voorbij komen. De bedoeling is u visueel een idee te geven, wat het betekent moet hebben dat mensen, die verschillende talen spraken ineens allen tegelijkertijd in hun eigen taal werden toegesproken. Wie veel reist, zal overigens dit fenomeen waarschijnlijk kennen, dat je na een tijdje zonder de taal te spreken begrijpt wat men in een andere taal zegt. Dit kan enige misverstanden opleveren, omdat het een psychisch fenomeen is, en geen communicatief verschijnsel, zoals in het bijbelverhaal gesuggereerd..

        

Een integrale vertaling in het Nederlands hiervan is uit het bijbelverhaal over de komst van de heilige Geest(Handelingen 2, 1-13) overgenomen (de vetgedrukte delen worden toegelicht):

"Toen de dag van het Pinksterfeest aanbrak waren ze allen bij elkaar. Plotseling klonk er uit de hemel een geluid als van een hevige windvlaag, dat het huis waar ze zich bevonden geheel vulde. Er verschenen aan hen een soort vlammen, die zich als vuurtongen verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten, en allen werden vervuld van de heilige Geest en begonnen op luide toon te spreken in vreemde talen, zoals hun door de Geest werd ingegeven.
         In Jeruzalem woonden destijds vrome Joden, die afkomstig waren uit ieder volk op aarde. Toen het geluid weerklonk, dromden ze samen en ze raakten geheel in verwarring omdat ieder de apostelen en de andere leerlingen in zijn eigen taal hoorde spreken. Ze waren buiten zichzelf van verbazing en zeiden: Het zijn toch allemaal Galileeërs die daar spreken? Hoe kan het dan dat wij hen allemaal in onze eigen moedertaal horen? Parten, Meden en Elamieten, inwoners van Mesopotamië, Judea en Kappadocië, mensen uit Pontus en Asia, Frygië en Pamfylië, Egypte en de omgeving van Cyrene in Libië, en ook Joden uit Rome die zich hier gevestigd hebben, Joden en proselieten, mensen uit Kreta en Arabië wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden. Verbijsterd en geheel van hun stuk gebracht vroegen ze aan elkaar: wat heeft dit toch te betekenen? Maar sommigen zeiden spottend: Ze zullen wel dronken zijn."

Uit: De Nieuwe Bijbelvertaling
© 2004/2007 Nederlands Bijbelgenootschap

Kanttekeningen bij citaat uit de Bijbel:

De Romeinse provincie Asia is de streek in Klein Azië rond Efese (Efeze). Hiervan is bekend dat het een belangrijk gebied is voor de ontwikkeling van het Christendom. O.a vond hier het Concilie van Efese plaats, waarop besloten werd dat Christus fysiek op aarde aanwezig is geweest. Frygië is terug te vinden op de kaart bij De Vogels van Aristophanes. Parten en Meden woonden in Klein Azië en zijn bekend uit de Analen van Tacitus, omdat zij regelmatig in opstand kwamen tegen de Romeinse overheersing. Pamfylië is een noordelijke plek net onder de Zwarte Zee in Klein Azië. De Elamieten kenden aan de monding van Tigris en Eufraat aan de Zee van Basra in Iran/Irak een paar millennia vóór Christus een bloeiende beschaving, die daarna in verval raakte. Waarom in het Pinksterverhaal ineens hun naam weer opduikt, is eigenlijk een raadsel. de pontus is de aanduiding voor de Zwarte Zee. Van Cyrene in Libië zijn resten uit de Oudheid overgebleven. Een “proseliet” is een bekeerling.

Pinksteren (Oudgrieks: Πεντηκοστή, Pentèkostè = 50) was oorspronkelijk het joodse feest waarop 49 dagen na Pasen, op de vijftigste dag, de eerste opbrengsten van de oogst aan God werden geofferd. Op zo′n dag kwamen uit alle delen van de toenmalige wereld mensen naar Jeruzalem. Vandaar dat er op dat moment bij tijden een Babylonsche spraakverwarring heerste. De strekking van dit stuk is dat er op Pinksteren een omgekeerde Babylonische spraak (ont-)warring plaats vindt.